zaterdag 11 april 2015
Roads book 1
zaterdag 24 maart 2012
"Veritas"
In maart 2012 is uitgekomen: "Veritas" 160 gedichten het Engels, uitgegeven door Winter Goose Publishing in Californië. Ik heb deze gedichten geschreven tussen de herfst van 2010 en de herfst van 2011. Het boek is te koop bij mij thuis, bij boekhandel Funke op West Terschelling (de prijs is hier € 17,50) en ook via internet, Amazone.com, Barnes&Noble. Ook verkrijgbaar als nook, kindle (ebook).
Press release:
Unfiltered Poetry By Netherlands Author Ina Schroders-Zeeders
Love, Life, Loss And The Sea; All In One Volume
For Immediate Release
Sacramento, CA – Each section of this poetry volume by Ina Schroders-Zeeders is moving and begs you to keep reading. There is realism in her words that brings you in and makes it relatable. No subject is left unturned, leaving you as a new fan of this beautiful poetry and author.
Truth and virtue, astonishment and wonder. Real life can be exciting, depressing, and confusing, but it is certainly always fascinating. In Veritas, the new poetry volume by author Ina Schroders-Zeeders, you will feel every exposed emotion as it connects with you and ultimately leads to your own personal contemplation. Whether as limitless as the oceans or as confining as our surroundings, these authentically stimulating pieces will leave you in awe.
Veritas is a 192 page poetry volume. Available on paperback with a retail price of $13.99, and eBook with a retail price of $5.99. The ISBN is: 978-0-9836764-6-1. Published through Winter Goose Publishing and available now through all major online retailers. For more information or to request a review copy, contact Winter Goose Publishing at info@wintergoosepublishing.
About Ina Schroders-Zeeders:
Ina Schroders-Zeeders was born in the Netherlands, on the beautiful tourist-destination island of Terschelling. Her fascination with the sea began at an early age as she and her mother would frequently accompany her Merchant-Marine-Captain father on his adventures. Ina has spent her whole life enjoying books of all kinds, staying involved with libraries and book sales, until finally becoming a novelist in the late nineties. She remains on Terschelling with her husband and three sons.
zaterdag 1 januari 2011
2011
♥¸¸.☆*´¸.☆*´ღ`*☆.¸`*☆.¸¸♥¸¸.☆*´¸.☆*´
★[̲̅̅H̲̅][̲̅̅A̲̅][̲̅̅P̲̅][̲̅̅P̲̅][̲̅̅Y̲̅]★[̲̅̅N̲̅][̲̅̅E̲̅][̲̅̅W̲̅]★[̲̅̅Y̲̅][̲̅̅E̲̅][̲̅̅A̲̅][̲̅̅R̲̅]★
♥¸¸.☆*´¸.☆*´ღ`*☆.¸`*☆.¸¸♥¸¸.☆*´¸.☆*´
♥ 2011 ♥
★[̲̅̅H̲̅][̲̅̅A̲̅][̲̅̅P̲̅][̲̅̅P̲̅][̲̅̅Y̲̅]★[̲̅̅N̲̅][̲̅̅E̲̅][̲̅̅W̲̅]★[̲̅̅Y̲̅][̲̅̅E̲̅][̲̅̅A̲̅][̲̅̅R̲̅]★
♥¸¸.☆*´¸.☆*´ღ`*☆.¸`*☆.¸¸♥¸¸.☆*´¸.☆*´
♥ 2011 ♥
woensdag 9 juni 2010
Puipuist, treinleed en een dode kat
Met de verkiezingen in zicht zou het aardig zijn om de gevel op te leuken met een PvdA 'makelaarsbord' (puipuist, zelfbedacht, vind ik wel een leuk woord al zal het de Dikke Van Dale niet halen) maar om de één of andere logistieke reden heeft de afdeling op Terschelling die borden nog niet binnen, en de oude puipuisten plakken niet meer. Klein politiek leed.
Wij hebben de gehele afdeling Jonge Socialisten van Terschelling vrijdag al naar Utrecht begeleid (nou ja, de hele afdeling bestaat uit onze jongste zoon van 17. We hebben hem op tv in Nova gezien!) vanwege een congres en zondag mocht hij zelf zien dat hij weer terug kwam. Wij waren daar zaterdag met het openbaar vervoer de hele dag mee zoet, met die terugweg.
Om 10.22 u ontdekten we dat de trein uit Utrecht die rechtstreeks naar Leeuwarden zou gaan, een minuut eerder was vertrokken. We besloten te wachten tot die van 11.21 u en dat leek helemaal goed te gaan, tot Zwolle. We hadden een Lentetoer; voor 2 personen 40 euro, maar wel eerste klas, kun je het hele land door. Wij zaten in het gedeelte dat naar Groningen ging, hoewel er toch op het station was aangekondingd middels borden en omroepster dat het treinstel op perron 11A naar Leeuwarden zou gaan. Op het treinstel zelf stond niets. Niks aan de hand, zeiden we tegen de conducteur die ons dat vertelde, want we wisten inmiddels dat de trein naar Leeuwarden slechts tot Akkrum zou gaan. Er waren werkzaamheden gepland dit weekend, zondag dus ook nog, en vandaar dat de NS vanaf Akkrum bussen inzette. Daar waren we niet zo blij mee, met bussen, want dan zit je zo krap. "Wij gaan gewoon naar Groningen, en nemen dan de trein naar Leeuwarden. We hebben tijd genoeg!" riep ik opgewekt. Wij zaten wel lekker in die luxe van de 1e klas.
We waren Zwolle amper uit, of de kersverse conducteur die ons bezocht, haalde ons uit de droom. Ook de trein vanuit Groningen zou Leeuwarden niet bereiken, want ook daar werkzaamheden op het spoor, zelfde verhaal met ingezette bussen. Intussen was er dikke vertraging ontstaan, een goederentrein voor ons kon amper vooruit komen, de spoorwegovergangen hadden problemen, en we stonden meer stil dan we reden, en dan nog met een vaartje van tien kilometer per uur. Koeien keken ons lodderig aan, echt boeien deed het ze niet. Staphorst, daar moesten we nog voorbij, maar dat lukte maar niet. De Intercity naar Groningen, waarin wij dus zaten, zou alleen stoppen te Assen en Groningen, maar, zo werd omgeroepen, "indien we Meppel halen," (indien!) dan ging de trein verder als stoptrein. De conducteur adviseerde ons uit te stappen in Meppel, en in te stappen in de trein naar Leeuwarden, die achter onze trein zat, nog altijd op het zelfde spoor. Het had dus niks uitgemaakt als we direct in het juiste treinstel waren gestapt.
Met een uur vertraging bereikte de trein Meppel (waar hij dus volgens het boekje niet zou stoppen) en na weer een hele een tijd wachten, konden we dan overstappen in de trein naar Leeuwarden, die dus niet verder ging dan Akkrum. Daar stapten we over op een touringcar. Dit deel van de reis zou een vertraging van nog eens een half uur inhouden. We reden via de scenic route naar Leeuwarden. Vanwege werkzaamheden aan het spoor (alweer) ging daar geen trein naar Harlingen. Er gaat deze zomer toch al geen trein door naar Harlingen Haven, vanwege werkzaamheden, maar er stond dan altijd wel een bus klaar, die je via een enorme omweg die zeker een kwartier duurt, van het station naar de haven brengt. Lopen is sneller.
Maar nu moesten we dus op het stationsplein van Leeuwarden echt heel lang wachten op de bus die de NS had ingezet. Enig gemopper begon nu wel te klinken, het was warm, er stond geen bankje om even op te zitten, en er leek nogal wat verwarring te heersen bij het personeel van de NS. Er werd beloofd dat er om vier uur een waarschijnlijk gele bus zou komen die ons zou meenenem. Nou, het werd behoorlijk later, volgens mij was het ook geen gele bus.
Om half zes zou de snelboot vertrekken. We dachten nog even, dat moet makkelijk kunnen. De afstand Leeuwarden station - Harlngen Haven, hoeveel is dat? Dertig kilometer? De bus nam weer een route die vooral óm was, en we kwamen op plaatsen van onze provincie die we nog nooit hadden gezien, en waar we nog nooit van gehoord hadden. Baayem of zoiets. Lutjelollum. Het werd steeds erger. En we zaten krap.
Onderweg moesten we drie keer wachten voor een openstaande brug. We hadden ons al verzoend met de gedachte dat we de laatste boot van tien voor acht zouden moeten nemen, en dus tegen tien uur thuis zouden zijn, maar onverwacht viel het ondanks alle omzwervingen nog mee: tien voor half zes bereikten we de terminal van Harlingen Haven en we werden netjes voor de deur daar afgezet. We konden mooi om half zes met de Tiger naar huis, een reisje van drie kwartier.
Om 18.30 u opende ik onze voordeur. Vertrokken om 11.21 u uit Utrecht. Volgende keer nemen we toch maar de auto.
De kat bleek ook nog eens erger ziek te zijn geworden, de dierenarts moest haar laten inslapen. Ze is 19 geworden.
Wij hebben de gehele afdeling Jonge Socialisten van Terschelling vrijdag al naar Utrecht begeleid (nou ja, de hele afdeling bestaat uit onze jongste zoon van 17. We hebben hem op tv in Nova gezien!) vanwege een congres en zondag mocht hij zelf zien dat hij weer terug kwam. Wij waren daar zaterdag met het openbaar vervoer de hele dag mee zoet, met die terugweg.
Om 10.22 u ontdekten we dat de trein uit Utrecht die rechtstreeks naar Leeuwarden zou gaan, een minuut eerder was vertrokken. We besloten te wachten tot die van 11.21 u en dat leek helemaal goed te gaan, tot Zwolle. We hadden een Lentetoer; voor 2 personen 40 euro, maar wel eerste klas, kun je het hele land door. Wij zaten in het gedeelte dat naar Groningen ging, hoewel er toch op het station was aangekondingd middels borden en omroepster dat het treinstel op perron 11A naar Leeuwarden zou gaan. Op het treinstel zelf stond niets. Niks aan de hand, zeiden we tegen de conducteur die ons dat vertelde, want we wisten inmiddels dat de trein naar Leeuwarden slechts tot Akkrum zou gaan. Er waren werkzaamheden gepland dit weekend, zondag dus ook nog, en vandaar dat de NS vanaf Akkrum bussen inzette. Daar waren we niet zo blij mee, met bussen, want dan zit je zo krap. "Wij gaan gewoon naar Groningen, en nemen dan de trein naar Leeuwarden. We hebben tijd genoeg!" riep ik opgewekt. Wij zaten wel lekker in die luxe van de 1e klas.
We waren Zwolle amper uit, of de kersverse conducteur die ons bezocht, haalde ons uit de droom. Ook de trein vanuit Groningen zou Leeuwarden niet bereiken, want ook daar werkzaamheden op het spoor, zelfde verhaal met ingezette bussen. Intussen was er dikke vertraging ontstaan, een goederentrein voor ons kon amper vooruit komen, de spoorwegovergangen hadden problemen, en we stonden meer stil dan we reden, en dan nog met een vaartje van tien kilometer per uur. Koeien keken ons lodderig aan, echt boeien deed het ze niet. Staphorst, daar moesten we nog voorbij, maar dat lukte maar niet. De Intercity naar Groningen, waarin wij dus zaten, zou alleen stoppen te Assen en Groningen, maar, zo werd omgeroepen, "indien we Meppel halen," (indien!) dan ging de trein verder als stoptrein. De conducteur adviseerde ons uit te stappen in Meppel, en in te stappen in de trein naar Leeuwarden, die achter onze trein zat, nog altijd op het zelfde spoor. Het had dus niks uitgemaakt als we direct in het juiste treinstel waren gestapt.
Met een uur vertraging bereikte de trein Meppel (waar hij dus volgens het boekje niet zou stoppen) en na weer een hele een tijd wachten, konden we dan overstappen in de trein naar Leeuwarden, die dus niet verder ging dan Akkrum. Daar stapten we over op een touringcar. Dit deel van de reis zou een vertraging van nog eens een half uur inhouden. We reden via de scenic route naar Leeuwarden. Vanwege werkzaamheden aan het spoor (alweer) ging daar geen trein naar Harlingen. Er gaat deze zomer toch al geen trein door naar Harlingen Haven, vanwege werkzaamheden, maar er stond dan altijd wel een bus klaar, die je via een enorme omweg die zeker een kwartier duurt, van het station naar de haven brengt. Lopen is sneller.
Maar nu moesten we dus op het stationsplein van Leeuwarden echt heel lang wachten op de bus die de NS had ingezet. Enig gemopper begon nu wel te klinken, het was warm, er stond geen bankje om even op te zitten, en er leek nogal wat verwarring te heersen bij het personeel van de NS. Er werd beloofd dat er om vier uur een waarschijnlijk gele bus zou komen die ons zou meenenem. Nou, het werd behoorlijk later, volgens mij was het ook geen gele bus.
Om half zes zou de snelboot vertrekken. We dachten nog even, dat moet makkelijk kunnen. De afstand Leeuwarden station - Harlngen Haven, hoeveel is dat? Dertig kilometer? De bus nam weer een route die vooral óm was, en we kwamen op plaatsen van onze provincie die we nog nooit hadden gezien, en waar we nog nooit van gehoord hadden. Baayem of zoiets. Lutjelollum. Het werd steeds erger. En we zaten krap.
Onderweg moesten we drie keer wachten voor een openstaande brug. We hadden ons al verzoend met de gedachte dat we de laatste boot van tien voor acht zouden moeten nemen, en dus tegen tien uur thuis zouden zijn, maar onverwacht viel het ondanks alle omzwervingen nog mee: tien voor half zes bereikten we de terminal van Harlingen Haven en we werden netjes voor de deur daar afgezet. We konden mooi om half zes met de Tiger naar huis, een reisje van drie kwartier.
Om 18.30 u opende ik onze voordeur. Vertrokken om 11.21 u uit Utrecht. Volgende keer nemen we toch maar de auto.
De kat bleek ook nog eens erger ziek te zijn geworden, de dierenarts moest haar laten inslapen. Ze is 19 geworden.
zondag 10 januari 2010
De fluitende vuurtoren
Sinds een paar dagen staat de Brandaris in de steigers voor een voegbeurt. Waarom dat uitgerekend nu, in dit polaire weer, moet gebeuren, dat weet ik niet, het zal met planning te maken hebben. Je zou toch denken dat het werken in deze kou met ijzeren buizen op grote hoogte reden is tot het verlenen van een royaal vorstverlet, maar de bouwvakkers uit Friesland die voor deze klus zijn ingehuurd, hebben er blijkbaar maling aan en doen gewoon hun werk.
Het waait hard om de toren. De wind die door de steigers waait, zorgt voor een spookachtig, fluitend geluid dat helaas ook 's nachts goed te horen is. Het geluid is hoger naarmate de wind harder is, en soms klinkt het als een moderne compositie van een depressieve componist, meestal als het gehuil van een roedel (? troep?) Husky's die denken dat ze op weg zijn naar de Noordpool.
De fluitende vuurtoren (in het noorden van ons land allitereert het wél, net als een Suske en Wiske titel) houdt ons een beetje onwelvoeglijk uit de slaap.
Geen idee hoever het geluid draagt. Als een soort sirene lokt de toren nu verdoolde zeevaarders naar ons eiland...
dinsdag 29 december 2009
zaterdag 21 november 2009
Sinterklaas is aangekomen
Sinterklaas is aangekomen (ja vind je het gek, met al die snoep in zijn zak).
Sinterklaas kortom is gearriveerd. Hij is binnen.
Het was vandaag mistig, een Sinterklaasaankomst in de mist heeft altijd wat mysterieus. Als kleumende kleuter sta je met gespitste oortjes vlak bij het kille water te wachten, temidden van een hele hoop snotterende, huilende en soms nog niet zindelijke leeftijdgenootjes. En dan hoor je die zware, middenrifdoorklievende toeeeet.
Je hart gaat sneller slaan, je dringt zo ver mogelijk naar voren, de wanhopige juf duwt de meute zo goed mogelijk veilig terug, bijna valt er eentje in het water, en het duurt maar en het duurt maar.
Dan verschijnt de boot. De Pakjesboot! Met alles wat een hele natie aan speelgoed begeert. Allemaal in het ruim van dat ene schip, dat verdacht veel lijkt op een schip van Rijkswaterstaat. Je voelt dat je wordt besodemieterd waar je bijstaat. Maar je weet niet precies hoe.
Koortsachtig duw je de elleboogjes uit je gezicht en dring je naar voren.
"Hé, ouwe lul!" roept een jongen uit groep acht. Hij ontvangt de eerste oorvijg. Die is alvast binnen. Hoe kan het dat dat anders zo timide joch geen respect voor de Sint heeft?
Andermaal voel je nattigheid.
Het paard, dat al op de kade staat te wachten, (opgestuurd uit Spanje?) begint onrustig te worden en dreigt een paar peuters te vermorzelen. Je zingt zo hard je kan in de hoop op wat tandpijn verwekkend zoets. De pieten strooien met pijnlijke hardheid het lekkers in je gezicht en tussen de paardenmest in vind je de allerlekkerste pepernoten.
Er klinkt een benepen kinderstemmetje.
"Mama, wanneer mag hij weer weg?"
"Wat mij betreft, vandaag nog," zegt ma hartgrondig.
Sinterklaas kortom is gearriveerd. Hij is binnen.
Het was vandaag mistig, een Sinterklaasaankomst in de mist heeft altijd wat mysterieus. Als kleumende kleuter sta je met gespitste oortjes vlak bij het kille water te wachten, temidden van een hele hoop snotterende, huilende en soms nog niet zindelijke leeftijdgenootjes. En dan hoor je die zware, middenrifdoorklievende toeeeet.
Je hart gaat sneller slaan, je dringt zo ver mogelijk naar voren, de wanhopige juf duwt de meute zo goed mogelijk veilig terug, bijna valt er eentje in het water, en het duurt maar en het duurt maar.
Dan verschijnt de boot. De Pakjesboot! Met alles wat een hele natie aan speelgoed begeert. Allemaal in het ruim van dat ene schip, dat verdacht veel lijkt op een schip van Rijkswaterstaat. Je voelt dat je wordt besodemieterd waar je bijstaat. Maar je weet niet precies hoe.
Koortsachtig duw je de elleboogjes uit je gezicht en dring je naar voren.
"Hé, ouwe lul!" roept een jongen uit groep acht. Hij ontvangt de eerste oorvijg. Die is alvast binnen. Hoe kan het dat dat anders zo timide joch geen respect voor de Sint heeft?
Andermaal voel je nattigheid.
Het paard, dat al op de kade staat te wachten, (opgestuurd uit Spanje?) begint onrustig te worden en dreigt een paar peuters te vermorzelen. Je zingt zo hard je kan in de hoop op wat tandpijn verwekkend zoets. De pieten strooien met pijnlijke hardheid het lekkers in je gezicht en tussen de paardenmest in vind je de allerlekkerste pepernoten.
Er klinkt een benepen kinderstemmetje.
"Mama, wanneer mag hij weer weg?"
"Wat mij betreft, vandaag nog," zegt ma hartgrondig.
zaterdag 24 oktober 2009
Skype! Big Mother is watching you!
Sinds kort kan ik Skypen (dit snapshot is er ook mee gemaakt, ga me niet vertellen dat het ook zonder Skype kan, want dan snap ik het toch niet,) en nu kan ik dus zoonlief die in de kost in Harlingen zit in de smiezen houden.
"Is dat vuile was op de grond?"
"Doe ik zo wel in de tas."
"Je hebt een baard. Je bent zeventien, waarom heb je een baard?"
"Che Guevara. Ben ik fan van."
"Als je fan was van Dolly Parton noemde je je familiejuwelen toch ook niet "Shock and Awe" ?"
"Ik moet nu eten."
"Om vier uur 's middags? Zoon?"
Handig, die webcam. Ik weet precies wat hij doet, maar waar is hij nu gebleven? Zoon?
zondag 18 oktober 2009
Juttersleed
“Nootjes!”
“Laptops!”
“Hout!”
Het zou er allemaal liggen of het kwam er aan, dus wij gistermiddag in de spieren naar het strand. Maar welk strand? We kozen voor Formerum aan Zee, daar zouden we de Jeeps en Landrovers wel in de goede richting zien rijden, vermoedden we, en daarom parkeerden we ons autootje onder de strandovergang, waar we meteen al gezandstraald werden.
Zo’n twintig mensen liepen verspreid over kilometers vloedlijn langs de razende branding en keken hoopvol naar wat er zoal aankwam.
Niks dus.
Dode kwallen, een roestig blikje, nog een roestig blikje, veel piepschuimbolletjes. Ik hoop dat de vogels er af blijven want dat lijkt me niet gezond, verder een stukje hout en een fles.
Er zat iets wits in de fles. Ik hoopte op een briefje. Vroeger heb ik ook vaak flessenpost verzonden en soms kwam er dan een reactie op. Eén fles bleef meer dan twintig jaar vast zitten ergens bij Denemaken voor iemand mijn message in a bottle vond en een briefje stuurde. Ik was intussen al een paar keer verhuisd, maar woonde nog altijd op West, dus dat kwam wel terecht.
Zodoende liep ik door het water naar de fles. Een golf spoelde mijn laarzen onder en vol, de fles verdween, niet meer gezien.
Thuis was er koffie. Gelukkig. Straks nog maar eens kijken. Ik wil een stukkie hout.
vrijdag 2 oktober 2009
zaterdag 18 juli 2009
Regelement
Zo af en toe probeer ik mijn geluk met een verhalenwedstrijd. Ik vond er weer eens eentje. In de regelementen stond het volgende:
"... Verhalen waarin zelfdoding wordt beschreven en / of wordt
gerechtvaardigd, worden niet gepubliceerd."
Nu denk ik wel eens dat de meeste verhalen die worden gepubliceerd, op zijn minst de zelfdoding van de auteur rechtvaardigen. Maar dat zie ik zeker verkeerd :)
"... Verhalen waarin zelfdoding wordt beschreven en / of wordt
gerechtvaardigd, worden niet gepubliceerd."
Nu denk ik wel eens dat de meeste verhalen die worden gepubliceerd, op zijn minst de zelfdoding van de auteur rechtvaardigen. Maar dat zie ik zeker verkeerd :)
dinsdag 2 juni 2009
vrijdag 29 mei 2009
Texas Bronco
Dit is het adres http://www.91stbombgroup.com/crewphotos/texasbronco.html (sorry linken lukt even niet momenteel, geen idee wat ik fout doe, wordt aan gewerkt:) )van de site over de Texas Bronco die in WW2 op Terschelling een noodlanding maakte, met twee dodelijke slachtoffers aan boord van een confrontatie met 5 Duitse Messerschmidts.
Het staat allemaal gedetailleerd beschreven in het boek "We vieren het pas als iedereen terug is" van Johan van der Wal, uit 2007. Een boek over Terschelling in de 2e wereldoorlog dus. Echt interessant vond ik de foto die ik op de site tegenkwam, met de crew van het vliegtuig. De twee dodelijk getroffen bemanningsleden moeten hier zijn begraven door de Duitsers, de overlevenden werden naar de vaste wal afgevoerd. Ik plaats de foto van de bemanning hier, tenslotte is mei de herdenking van de gevallenen van die oorlog.
Sloepenrace!
Vorige week was de HT race, zoals ieder jaar, heel gezellig met al die roeibootjes die de tocht van Harlingen naar Terschelling ondernemen en in de haven eindigen. Dat gaat gepaard met het nodige welverdiende bier dat nog in de sloepen wordt opgedronken.
Onder het publiek op de kade was een jongetje van een jaar of 5, 6 dat gefascineerd toekeek.
"Ooit mag jij ook roeien," zei ik.
"Dat kan ik niet!"
"Waarom niet?"
"Ik lust geen bier!"
maandag 11 mei 2009
dinsdag 17 maart 2009
Op z'n gezondst
Veertig kilometer op de hometrainer, dat duurt een uur en twintig minuten, en een drie kwartier stevig wandelen per dag. Dat is dus 2 uur beweging. En het kost niet eens echt veel moeite, gewoon doortrappen en stappen. Waarom begint een mens daar dan niet eerder aan? En we eten veel sla en zo. Alcohol, daar talen we niet naar. Dat helpt natuurlijk ook wel. Nu ja, hoe dan ook, ben sinds de herfst al drie kledingmaten afgevallen en dat is mooi meegenomen :)
dinsdag 10 maart 2009
Tijdsbeeld?
Overig nieuws:
* 'Blijf van politie-cao af'
* Defensiebonden willen snel cao akkoord tekenen
* BNP Paribas verwacht overname Fortis eind april
* 'Politie werft veel te weinig vrouwen'
* Organon verwisselt van eigenaar
* Postbodes TNT moeten flink inleveren
* Topman Unilever krijgt 1,7 miljoen voor meelopen
* Aholdtop levert in
* Winkelstraten steeds stiller
* Ondernemers steunen elkaar in crisistijd
* Meer vrijwilligers door financiële crisis
* Havenwerk is vaak onnodig veel te zwaar
* Ministers bespreken lagere btw en tekorten
* Winter lichtpunt voor kiepauto's
* Zes op de tien jongeren merken niets van recessie
* Hiswa trekt minder bezoekers
* Topman Goldman Sachs tegen banknationalisatie
* 'Nederlandse garanties banken relatief groot'
* Schuldbekentenis Madoff verwacht
* Werknemers DAF stemmen over sociaal plan
* 'Rabobank profiteerde van redding AIG'
* Fortis laat huidige aandeelhouders beslissen
* GroenLinks wil investeren in 'groene daken'
* Citroën roept 30.000 auto's terug
* Coalitie ziet voortgang in crisisoverleg
* VEB voorstander van nieuw akkoord Fortis
* Opel dreigt met sluiting fabrieken
* FNV pleit voor opleidingsfonds zelfstandigen
* Coalitie verder met crisisberaad
* Britse overheid neemt aandeel van 65 procent in Lloyd's
* Duurzaam ondernemen lijdt niet onder crisis
* AH waarschuwt voor met melamine besmette zoutjes
* Akkoord bereikt over Fortis
* ING-topman had bonussen liever niet betaald
* België dicht bij akkoord over verkoop Fortis
* Kredietcrisis kost goede doelen geld
* Amsterdamse beurs sluit onder 200 punten
* Woningcorporatie Servatius schorst directeur
* Taxibranche maakt terugval mee door crisis
* 'Oplossing crisis is nog ver weg'
* Werkloosheid VS naar 8,1 procent
* Van der Hoeven garant voor meer kredieten
* 'Besluit over overheidssteun Opel duurt nog weken'
* 'Wereld stort niet in bij lage AEX'
* FNV sleept Unilever voor de rechter
* Plasterk roept studenten op voorzichtig te lenen
* KLM wil consument lokken met lagere tarieven
* 'Bos niet verantwoordelijk voor bonussen bij ING'
* 'Economie EU krimpt met 2 procent'
* Pensioenfondsen vinden onderzoek Donner 'prima'
uit: Nu.nl
* 'Blijf van politie-cao af'
* Defensiebonden willen snel cao akkoord tekenen
* BNP Paribas verwacht overname Fortis eind april
* 'Politie werft veel te weinig vrouwen'
* Organon verwisselt van eigenaar
* Postbodes TNT moeten flink inleveren
* Topman Unilever krijgt 1,7 miljoen voor meelopen
* Aholdtop levert in
* Winkelstraten steeds stiller
* Ondernemers steunen elkaar in crisistijd
* Meer vrijwilligers door financiële crisis
* Havenwerk is vaak onnodig veel te zwaar
* Ministers bespreken lagere btw en tekorten
* Winter lichtpunt voor kiepauto's
* Zes op de tien jongeren merken niets van recessie
* Hiswa trekt minder bezoekers
* Topman Goldman Sachs tegen banknationalisatie
* 'Nederlandse garanties banken relatief groot'
* Schuldbekentenis Madoff verwacht
* Werknemers DAF stemmen over sociaal plan
* 'Rabobank profiteerde van redding AIG'
* Fortis laat huidige aandeelhouders beslissen
* GroenLinks wil investeren in 'groene daken'
* Citroën roept 30.000 auto's terug
* Coalitie ziet voortgang in crisisoverleg
* VEB voorstander van nieuw akkoord Fortis
* Opel dreigt met sluiting fabrieken
* FNV pleit voor opleidingsfonds zelfstandigen
* Coalitie verder met crisisberaad
* Britse overheid neemt aandeel van 65 procent in Lloyd's
* Duurzaam ondernemen lijdt niet onder crisis
* AH waarschuwt voor met melamine besmette zoutjes
* Akkoord bereikt over Fortis
* ING-topman had bonussen liever niet betaald
* België dicht bij akkoord over verkoop Fortis
* Kredietcrisis kost goede doelen geld
* Amsterdamse beurs sluit onder 200 punten
* Woningcorporatie Servatius schorst directeur
* Taxibranche maakt terugval mee door crisis
* 'Oplossing crisis is nog ver weg'
* Werkloosheid VS naar 8,1 procent
* Van der Hoeven garant voor meer kredieten
* 'Besluit over overheidssteun Opel duurt nog weken'
* 'Wereld stort niet in bij lage AEX'
* FNV sleept Unilever voor de rechter
* Plasterk roept studenten op voorzichtig te lenen
* KLM wil consument lokken met lagere tarieven
* 'Bos niet verantwoordelijk voor bonussen bij ING'
* 'Economie EU krimpt met 2 procent'
* Pensioenfondsen vinden onderzoek Donner 'prima'
uit: Nu.nl
zondag 8 maart 2009
Een moordzaak in Amerika
Ze verdween op een dag en werd later als skelet teruggevonden. In Orlando, Florida. Ze was twee toen ze verdween. Haar moeder werd een tijdje na haar verdwijning gearresteerd, zij zou de kleine Caylee Anthony hebben vermoord, maar er zijn geen getuigen en ze ontkent. Wel is er secundair bewijsmateriaal en daar zal ze dan wel op veroordeeld worden, vermoed ik. Triest berichtje in de krant.
In Amerika doen ze aan juryrechtspraak. Een onbevooroordeelde jury (die is nu dus niet meer te vinden denk ik) moet het gaan klaren en zeggen wat er moet gebeuren met de jonge moeder. Amerikanen kunnen opgeroepen worden voor jurydienst. Ze krijgen een bericht en moeten dan bellen en horen of ze aan de beurt zijn. Als dat zo is, moeten ze die dag vrijaf nemen, zich op een bepaalde tijd bij een bepaalde rechtbank melden, en dan krijgen ze pas te horen waar het precies over gaat. De rechter bepaalt de strafmaat. Technisch gesproken kan Casey de doodstraf krijgen. Ook als blijkt dat ze psychotisch was, bijvoorbeeld. Dat doet er niet zoveel toe, heb ik het idee. "We kunnen toch niet voor iedere arrestant gaan bekijken of ze wel of niet goed bij haar hoofd was, toen ze het misdrijf pleegde," zei iemand. Nou, dat lijkt me toch wel heel belangrijk.
Maar zover is het nog lang niet. Een verdachte is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Dus wordt er aan beide kanten natuurlijk bewijsmateriaal verzameld. Pro en contra.
De openbare aanklager draagt dekentjes, hartvormige stickers en kleren aan, die bij het stoffelijk overschot zijn aangetroffen. Blijkbaar was de mond van het kind dichtgeplakt met tape. Even griezelen: het vlees was al van het skelet weggerot, want het gebeente lag in een vochtige grond, maar toch zat die tape nog op dr mond. Snap ik niet. Wil ik ook niet begrijpen allemaal. Ducktape heet dat spul trouwens en nu begrijp ik pas de woordspeling Ducktales. Maar dit terzijde. Wel goede kwaliteit.
Als er zoiets als een moord gebeurt, dan ben je geschokt, je wil een paar keer weten wat er aan de hand is en je gaat over tot de orde van de dag, zou je denken. Want, hoe erg ook, tot zover lijkt het niets bijzonders, die dingen gebeuren helaas wereldwijd. Maar toch is er een verschil met alle andere moorden. Want déze zaak is het onderwerp geworden van honderden weblogs in de VS, in Canada en daarbuiten. Misschien omdat de grootvader van het meisje dat omgebracht is, zelf als politieman gewerkt heeft? Of omdat de beoogde moordenares er leuk uit ziet? Omdat het mensen zijn uit de gigantische middenklasse van de US, en ze zich allemaal in het gezin herkennen? Hun religieuze opvattingen, hun morele blik, hun gevoel voor rechtvaardigheid, en vooral het idee dat de zaak door hen al webloggende kan worden opgelost, zorgt voor een immense hoeveelheid volgesnikte dialoogvenstertjes.
Met een fanatisme die je je niet voor kunt stellen, is, al vanaf ze vorig jaar zomer verdween, de halve internetpopulatie bezig de zaak op te lossen. Iedere ademtocht van moeder Casey Anthony, een ongehuwde vrouw van begin twintig, wordt breeduit op de blogs geanalyseerd. Als je het allemaal wilt lezen, ben je jaren bezig. Over álles wordt in meterslange, emotionele comments gediscussieerd: dat de arrestante nerveus glimlachte, dat ze hyperventileerde toen ze hoorde dat er een lijk was gevonden, dat ze van feesten hield, nee, een losbandig leven leidde, nee sterker, dat ze een slet was, nee nog erger, dat ze een monster is! "Ik zag het aan de manier waarop ze in de camera keek!" "Wat goed van je geobserveerd, Triest-door -treurigheid15, je hebt het in je. Je bent zo gevoelig."
En ik overdrijf niet! Je hebt echt een teiltje nodig, wil je er doorheen komen, maar lachen kun je wel. Al is dat niet de bedoeling, natuurlijk. Het ergst zijn de konkelaars, die het liefst op het weblog van iemand anders, hun collega's zwart maken, dat dan weer ontkennen, enzovoort enovoort enzovoort.
Een ware heksenjacht is inmiddels geopend, want ook de familie van de arrestante, die nu in voorarrest zit, wordt op het net hard aangepakt. Niks deugt er van die mensen, alles wordt gedaan om ze zwart te maken. Of ze worden juist hemelhoog geprezen door mensen die ze helemaal niet kennen. Er zijn dan ook twee kampen. Minimaal. Zo heb je de Cindy-haters (Cindy is de moeder van Casey) en die lui grijpen iedere gelegenheid aan om hun eigen ellendige ervaringen met moeders te ventileren, Lee-haters (Lee is de broer van Casey) weten zeker dat hij de vader van het vermoorde kind is. De fantasie gaat steeds verder. Iedereen die zelf een kind heeft, of er ooit een gezien heeft, is een expert op het gebied van opvoeding en Casey is helemaal niet goed opgevoed. Maar Lee dan, die is geen moordenaar toch? Jawel, die heeft meegeholpen. Dat is de vader van het kind! De sentimenten laaien hoog op. Het kleine vermoorde meisje krijgt de onofficiële status van heilige, waarvoor kaarsjes worden opgebrand. “Nu jij in mijn leven bent, heeft mijn leven weer zin.” De leegte van het Amerikaanse achterland in economische crisistijd doemt voor je ogen op. Je wil het niet weten allemaal.
Misschien zit er tussen al die veronderstellingen toch wel een bron van waarheid. Maar die wordt totaal dichtgesneeuwd. Ruzies om wie de meest gevoelige woorden weet te verzinnen, worden in de commentaarvenstertjes met ellenlange slecht gespelde hoofdletterzinnen uitgevochten. En intussen worden de virtuele galgen alvalst klaargezet. Bij ieder nieuw feitje barsten de bloggers massaal uit in hun zo langzamerhand ranzige haat tegen moeder Casey. En Casey’s moeder Cindy deugt ook niet, natuurlijk. Of juist wel. Een heilige is ze! Zelfs de overgrootmoeder van het vermoorde kind wordt er nu al dan niet nog in leven bijgehaald om te vertellen dat het allemaal de schuld is van, ja van wie eigenlijk? Van lieverlee valt men in herhaling. Alles is al gezegd, maar moet dan nog maar eens door de molen.
Maar ook Nancy Grace, een talkshowhost die zich in de zaak heeft vastgebeten en niet bepaald zachtzinnige uitspraken doet, moet het ontgelden. Bij gebrek aan nieuwe feiten, het houdt een keertje op nietwaar, verplaatsen sommige bloggers nu hun frustraties richting haar. Zo christelijk en met god dwepend als ze zijn, krijsen ze onomwonden om Nancy’s bloed. Zelf worden ze niet erkend als journalisten en dat steekt enorm. Nancy Grace heeft een tweeling gekregen en moest daarom tijdelijk stoppen met werken. Zelfs dat is een gegeven om tegen haar te gebruiken. Een medewerker van Nancy Grace pleegde zelfmoord, hoppa, dat is ook haar schuld. Er werd serieus geopperd dat ze achter de tralies moet. Een blogger die ook schreef over het onderwerp, Sean geheten, en die op 25 jarige leeftijd stierf aan kanker, wordt nog even een schop nagegeven door een andere blogger. Want hij schreef rotzooi! Haat en nijd.
De hele zaak hang dus van speculaties en horen en zeggen aan elkaar, en van de documenten, die door de overheid blijkbaar als confetti over de hongerige zaak-verslaafden wordt uitgestrooid. Waarom toch al die aandacht voor deze enkele zaak? Er verdwijnen jaarlijks immers duizenden kinderen in dat immense land, er worden honderden kinderen vermoord. Wereldwijd wil je het niet eens weten. Maar dit meisje, blank natuurlijk want anders zou het niet boeien, laat ze niet los.
Het begon al vrij snel hysterische vormen aan te nemen. Google het er maar eens op na, er wordt al sinds de zomer raak gespeculeerd, gefantaseerd, geoordeeld en gepsychologeerd. Bestaat de nanny die Casey blijkbaar in haar verhoren ter sprake bracht, nu wel of niet? Er is wel iemand met die naam, Zenaida of zoiets, dus is die nu belaagd door fotografen en journalisten en nu wil ze een andere naam aannemen om hier van af te komen. En dat kost dan weer geld. I’ll sue you! Nog meer voer voor de uitgehonderde bloggers en blogcommentatoren, meestal alleenstaande vrouwen van boven de vijftig met treurige aliassen als ‘I know how to suffer’ die doen vermoeden dat het verdriet met veel tenaladies en Sheridans gestopt moet worden.
De gekte gaat steeds verder. Er worden al een soort barbiepoppen gemaakt van Casey, die er trouwens best wel mag wezen, een leuke meid. Ik heb ergens bij een bevriende blogger, die helaas ook al helemaal in de gekte is meegegaan, gesuggereerd dat ze die pop vast als voodoo doll gaan gebruiken.
De speurneuzen die zelf geen weblog hebben, dragen enthousiast de vruchten van hun speurwerk aan en melden fier dat ze verwachten dat de openbare aanklager hun belangrijke materiaal goed zal doorlezen en er zijn voordeel mee zal doen. Iedere internetter is op deze manier detective geworden, in zijn (of meestal: haar)eigen krappe denkcirkeltje. Zij hebben zichzelf helemaal ontdekt, wentelen zich in het ongeluk van de betrokkenen en ontluiken als plastic rozen. Ook onbezoldigde therapisten duiken nu op om iedere treurwilg met raad en daad bij te staan.
Maar het meisje dat in de zomer van 2008 verdween, heeft er helaas niets meer aan. En zij zal op deze manier ook niet rusten in vrede. Vrees ik. Verrek, dit is dus de zoveelste posting over die zaak... Tijd voor tena.
In Amerika doen ze aan juryrechtspraak. Een onbevooroordeelde jury (die is nu dus niet meer te vinden denk ik) moet het gaan klaren en zeggen wat er moet gebeuren met de jonge moeder. Amerikanen kunnen opgeroepen worden voor jurydienst. Ze krijgen een bericht en moeten dan bellen en horen of ze aan de beurt zijn. Als dat zo is, moeten ze die dag vrijaf nemen, zich op een bepaalde tijd bij een bepaalde rechtbank melden, en dan krijgen ze pas te horen waar het precies over gaat. De rechter bepaalt de strafmaat. Technisch gesproken kan Casey de doodstraf krijgen. Ook als blijkt dat ze psychotisch was, bijvoorbeeld. Dat doet er niet zoveel toe, heb ik het idee. "We kunnen toch niet voor iedere arrestant gaan bekijken of ze wel of niet goed bij haar hoofd was, toen ze het misdrijf pleegde," zei iemand. Nou, dat lijkt me toch wel heel belangrijk.
Maar zover is het nog lang niet. Een verdachte is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Dus wordt er aan beide kanten natuurlijk bewijsmateriaal verzameld. Pro en contra.
De openbare aanklager draagt dekentjes, hartvormige stickers en kleren aan, die bij het stoffelijk overschot zijn aangetroffen. Blijkbaar was de mond van het kind dichtgeplakt met tape. Even griezelen: het vlees was al van het skelet weggerot, want het gebeente lag in een vochtige grond, maar toch zat die tape nog op dr mond. Snap ik niet. Wil ik ook niet begrijpen allemaal. Ducktape heet dat spul trouwens en nu begrijp ik pas de woordspeling Ducktales. Maar dit terzijde. Wel goede kwaliteit.
Als er zoiets als een moord gebeurt, dan ben je geschokt, je wil een paar keer weten wat er aan de hand is en je gaat over tot de orde van de dag, zou je denken. Want, hoe erg ook, tot zover lijkt het niets bijzonders, die dingen gebeuren helaas wereldwijd. Maar toch is er een verschil met alle andere moorden. Want déze zaak is het onderwerp geworden van honderden weblogs in de VS, in Canada en daarbuiten. Misschien omdat de grootvader van het meisje dat omgebracht is, zelf als politieman gewerkt heeft? Of omdat de beoogde moordenares er leuk uit ziet? Omdat het mensen zijn uit de gigantische middenklasse van de US, en ze zich allemaal in het gezin herkennen? Hun religieuze opvattingen, hun morele blik, hun gevoel voor rechtvaardigheid, en vooral het idee dat de zaak door hen al webloggende kan worden opgelost, zorgt voor een immense hoeveelheid volgesnikte dialoogvenstertjes.
Met een fanatisme die je je niet voor kunt stellen, is, al vanaf ze vorig jaar zomer verdween, de halve internetpopulatie bezig de zaak op te lossen. Iedere ademtocht van moeder Casey Anthony, een ongehuwde vrouw van begin twintig, wordt breeduit op de blogs geanalyseerd. Als je het allemaal wilt lezen, ben je jaren bezig. Over álles wordt in meterslange, emotionele comments gediscussieerd: dat de arrestante nerveus glimlachte, dat ze hyperventileerde toen ze hoorde dat er een lijk was gevonden, dat ze van feesten hield, nee, een losbandig leven leidde, nee sterker, dat ze een slet was, nee nog erger, dat ze een monster is! "Ik zag het aan de manier waarop ze in de camera keek!" "Wat goed van je geobserveerd, Triest-door -treurigheid15, je hebt het in je. Je bent zo gevoelig."
En ik overdrijf niet! Je hebt echt een teiltje nodig, wil je er doorheen komen, maar lachen kun je wel. Al is dat niet de bedoeling, natuurlijk. Het ergst zijn de konkelaars, die het liefst op het weblog van iemand anders, hun collega's zwart maken, dat dan weer ontkennen, enzovoort enovoort enzovoort.
Een ware heksenjacht is inmiddels geopend, want ook de familie van de arrestante, die nu in voorarrest zit, wordt op het net hard aangepakt. Niks deugt er van die mensen, alles wordt gedaan om ze zwart te maken. Of ze worden juist hemelhoog geprezen door mensen die ze helemaal niet kennen. Er zijn dan ook twee kampen. Minimaal. Zo heb je de Cindy-haters (Cindy is de moeder van Casey) en die lui grijpen iedere gelegenheid aan om hun eigen ellendige ervaringen met moeders te ventileren, Lee-haters (Lee is de broer van Casey) weten zeker dat hij de vader van het vermoorde kind is. De fantasie gaat steeds verder. Iedereen die zelf een kind heeft, of er ooit een gezien heeft, is een expert op het gebied van opvoeding en Casey is helemaal niet goed opgevoed. Maar Lee dan, die is geen moordenaar toch? Jawel, die heeft meegeholpen. Dat is de vader van het kind! De sentimenten laaien hoog op. Het kleine vermoorde meisje krijgt de onofficiële status van heilige, waarvoor kaarsjes worden opgebrand. “Nu jij in mijn leven bent, heeft mijn leven weer zin.” De leegte van het Amerikaanse achterland in economische crisistijd doemt voor je ogen op. Je wil het niet weten allemaal.
Misschien zit er tussen al die veronderstellingen toch wel een bron van waarheid. Maar die wordt totaal dichtgesneeuwd. Ruzies om wie de meest gevoelige woorden weet te verzinnen, worden in de commentaarvenstertjes met ellenlange slecht gespelde hoofdletterzinnen uitgevochten. En intussen worden de virtuele galgen alvalst klaargezet. Bij ieder nieuw feitje barsten de bloggers massaal uit in hun zo langzamerhand ranzige haat tegen moeder Casey. En Casey’s moeder Cindy deugt ook niet, natuurlijk. Of juist wel. Een heilige is ze! Zelfs de overgrootmoeder van het vermoorde kind wordt er nu al dan niet nog in leven bijgehaald om te vertellen dat het allemaal de schuld is van, ja van wie eigenlijk? Van lieverlee valt men in herhaling. Alles is al gezegd, maar moet dan nog maar eens door de molen.
Maar ook Nancy Grace, een talkshowhost die zich in de zaak heeft vastgebeten en niet bepaald zachtzinnige uitspraken doet, moet het ontgelden. Bij gebrek aan nieuwe feiten, het houdt een keertje op nietwaar, verplaatsen sommige bloggers nu hun frustraties richting haar. Zo christelijk en met god dwepend als ze zijn, krijsen ze onomwonden om Nancy’s bloed. Zelf worden ze niet erkend als journalisten en dat steekt enorm. Nancy Grace heeft een tweeling gekregen en moest daarom tijdelijk stoppen met werken. Zelfs dat is een gegeven om tegen haar te gebruiken. Een medewerker van Nancy Grace pleegde zelfmoord, hoppa, dat is ook haar schuld. Er werd serieus geopperd dat ze achter de tralies moet. Een blogger die ook schreef over het onderwerp, Sean geheten, en die op 25 jarige leeftijd stierf aan kanker, wordt nog even een schop nagegeven door een andere blogger. Want hij schreef rotzooi! Haat en nijd.
De hele zaak hang dus van speculaties en horen en zeggen aan elkaar, en van de documenten, die door de overheid blijkbaar als confetti over de hongerige zaak-verslaafden wordt uitgestrooid. Waarom toch al die aandacht voor deze enkele zaak? Er verdwijnen jaarlijks immers duizenden kinderen in dat immense land, er worden honderden kinderen vermoord. Wereldwijd wil je het niet eens weten. Maar dit meisje, blank natuurlijk want anders zou het niet boeien, laat ze niet los.
Het begon al vrij snel hysterische vormen aan te nemen. Google het er maar eens op na, er wordt al sinds de zomer raak gespeculeerd, gefantaseerd, geoordeeld en gepsychologeerd. Bestaat de nanny die Casey blijkbaar in haar verhoren ter sprake bracht, nu wel of niet? Er is wel iemand met die naam, Zenaida of zoiets, dus is die nu belaagd door fotografen en journalisten en nu wil ze een andere naam aannemen om hier van af te komen. En dat kost dan weer geld. I’ll sue you! Nog meer voer voor de uitgehonderde bloggers en blogcommentatoren, meestal alleenstaande vrouwen van boven de vijftig met treurige aliassen als ‘I know how to suffer’ die doen vermoeden dat het verdriet met veel tenaladies en Sheridans gestopt moet worden.
De gekte gaat steeds verder. Er worden al een soort barbiepoppen gemaakt van Casey, die er trouwens best wel mag wezen, een leuke meid. Ik heb ergens bij een bevriende blogger, die helaas ook al helemaal in de gekte is meegegaan, gesuggereerd dat ze die pop vast als voodoo doll gaan gebruiken.
De speurneuzen die zelf geen weblog hebben, dragen enthousiast de vruchten van hun speurwerk aan en melden fier dat ze verwachten dat de openbare aanklager hun belangrijke materiaal goed zal doorlezen en er zijn voordeel mee zal doen. Iedere internetter is op deze manier detective geworden, in zijn (of meestal: haar)eigen krappe denkcirkeltje. Zij hebben zichzelf helemaal ontdekt, wentelen zich in het ongeluk van de betrokkenen en ontluiken als plastic rozen. Ook onbezoldigde therapisten duiken nu op om iedere treurwilg met raad en daad bij te staan.
Maar het meisje dat in de zomer van 2008 verdween, heeft er helaas niets meer aan. En zij zal op deze manier ook niet rusten in vrede. Vrees ik. Verrek, dit is dus de zoveelste posting over die zaak... Tijd voor tena.
zondag 22 februari 2009
Stukje geschiedenis op de vroege zondagochtend
In 1312 trouwde Wolfert II met Aleid van Henegouwen, dochter van Jan II van Avesnes. In 1308 hadden de heer van Veere en de graaf van Holland, Willem III van Holland die in 1304 zijn vader was opgevolgd, zich verzoend, wat met dit huwelijk bezegeld werd.
Jan II van Avesnes (mogelijk Valenciennes of Bergen, ca. 1248 - Valenciennes, 22 augustus 1304) was als Jan I graaf van Henegouwen van 1280 tot 1304 en als Jan II graaf van Holland en Zeeland van 1299 tot 1304.
Jan was de oudste zoon van Jan van Avesnes (zoon van Margaretha van Constantinopel) en Aleid van Holland (dochter van graaf Floris IV). In februari 1280 volgde hij in Henegouwen zijn grootmoeder Margaretha van Constantinopel op, die aan haar zoon uit haar tweede huwelijk, Gwijde van Dampierre, reeds in 1278 Vlaanderen had afgestaan.
Jan I hervatte de strijd van de Avesnes met de Dampierres om Rijks-Vlaanderen. In 1295 zocht hij toenadering bij de Franse koning Filips IV, die zich van Gwijde van Dampierre afwendde. Ook bemiddelde hij bij de Franse koning ten voordele van zijn neef Floris V van Holland, die om het bezit van Zeeland met het graafschap Vlaanderen in conflict was.
Toen op 1 augustus 1299 Wolfert I van Borselen, de pro-Engelse regent van Holland, werd vermoord, riepen Dordrecht en de andere steden van Holland Jean d'Avesnes te hulp. Hij nam de regering in handen, en werd op 27 oktober officieel door de vijftienjarige graaf Jan I van Holland tot "ruwaard" benoemd voor de duur van vijf jaar. Twee weken later stierf de jonge graaf. Jan van Avesnes, die diens naaste mannelijke erfgenaam was, werd na diens dood in 1299 graaf van Holland. Voortaan was Holland in een personele unie met Henegouwen verenigd.
De Duitse koning Albrecht I meende zich met de opvolging te moeten bemoeien en ging daarvoor naar Nijmegen, maar toen daar een Hollands leger naderde, zette hij zich op sienen peerde ende reet te lande, al dat hi mochte.
In 1300/1301 wist Jan van Avesnes de Franse successen in Vlaanderen uit te buiten om zijn positie te consolideren: hij versloeg de Zeeuwse opstandelingen en maakte zijn broer Gwijde van Avesnes (gestorven in 1317) tot bisschop van Utrecht in 1301.
Na de geslaagde Vlaamse opstand van 1302 (Guldensporenslag) brak voor het huis van Avesnes een kritieke periode aan: in 1303 openden de Vlamingen het offensief in Henegouwen en in Zeeland, gesteund door de vele ontevredenen aldaar. In maart 1304 brachten zij onder Gwijde van Namen op Duiveland een nederlaag toe aan Jans zoon, Willem. Bisschop Gwijde van Utrecht werd gevangengenomen en in Utrecht volgde een anti-Hollandse reactie. Holland en Zeeland zelf vielen grotendeels in handen van Gwijde van Namen of van Jan II van Brabant, die zich bij de aanvallers had gevoegd.
Diezelfde zomer keerden de kansen. Op 11 augustus werd Gwijde van Namen definitief verslagen in de Slag bij Zierikzee door een Hollands-Franse vloot onder leiding van Reinier Grimaldi. Toen Jan I van Avesnes overleed (1304?), was zijn gezag in Holland en Zeeland vrijwel geheel hersteld.
Jan I van Avesnes (Luxemburg, 1 mei 1218 - Valenciennes, 24 december 1257) was Graaf van Henegouwen van 1250 tot 1257.
Hij was de oudste zoon van Margaretha van Vlaanderen en Burchard van Avesnes. Hij was getrouwd met Aleid van Holland. Dit huwelijk moet vooral gezien worden als een politiek strategisch huwelijk. Na het ongeldigverklaarde huwelijk van zijn vader was zijn moeder opnieuw getrouwd met Willem II van Dampierre. Dit huwelijk had ook nakomelingen. Om sterker te staan tegenover Vlaanderen waar de andere kinderen van zijn moeder de macht hadden in de Vlaams-Henegouwse Successieoorlog, zocht hij medestanders in zijn strijd tegen Vlaanderen. Hij vond deze in de graaf van Holland.
Uit het huwelijk met Aleid van Holland werden zeven kinderen geboren:
- Jan II van Avesnes, graaf van Henegouwen (1237-1304)
- Boudewijn (leefde nog in 1299)
- Johanna, abdis van de abdij van Flines (overleden 1304)
- Bouchard, bisschop van Metz (1251-1296)
- Gwijde, bisschop van Utrecht (1253-1317)
- Willem, bisschop van Cambrai (1254-1296)
- Floris, stadhouder van Zeeland en prins van het Vorstendom Achea (1255-1297).
Jan kreeg nog een achtste kind Margaretha van Avesnes bij een onbekende vrouw.
Margaretha II van Constantinopel (?, juli/augustus 1202 - Dowaai, 10 februari 1280) was gravin van Vlaanderen van 1244 tot 1278 en gravin van Henegouwen van 1244 tot 1280. Zij was de tweede dochter van graaf Boudewijn IX van Vlaanderen en Henegouwen (VI), en Maria van Champagne. Haar vader werd in mei 1204 ook keizer van Constantinopel. Zij stierf in de abdij van Flines (Dowaai).
Na het overlijden van haar moeder (1204) en het verdwijnen van haar vader (april 1205) liet de Franse koning Filips Augustus haar met haar zuster Johanna in 1208 naar het hof in Parijs overbrengen om haar te onttrekken aan anti-Franse invloeden in Vlaanderen. Bij haar terugkeer in 1212 werd Margaretha toevertrouwd aan de Henegouwse ridder Burchard van Avesnes, met wie zij in 1215 op tienjarige leeftijd trouwde. Burchard van Avesnes (1182 - 1244) was een ridder uit het graafschap Henegouwen. Hij was een zoon van Jacob van Avesnes en van Adela van Guise. Burchard is vooral bekend door zijn huwelijk met Margaretha van Constantinopel, de latere gravin van Vlaanderen. Later bleek echter dat Burchard reeds een religieuze wijding had op het moment dat hij huwde met Margaretha. Door die huwelijksbeletselen van Burchard zal Margaretha's zus Johanna bij de paus gaan klagen. Deze zal uiteindelijk het huwelijk tussen Burchard van Avesnes en Margaretha ongeldig verklaren. Aangezien Burchard en Margaretha dit huwelijksverbod aanvankelijk negeren, zal Burchard omstreeks de jaren 1220 gedurende een periode gevangen genomen worden door Johanna van Constantinopel.
De nakomelingen van Margaretha en Burchard zijn bekend als het Huis van Avesnes. Margaretha en Burchard hadden volgende kinderen:
- Jan van Avesnes
- Boudewijn (1219-1295), gehuwd met Felicitas van Coucy, dochter van Thomas van Coucy-Vervins.
De nakomelingen van Burchard zouden decennia lang strijd leveren om de erfenis van hun moeder Margaretha met de kinderen uit het tweede huwelijk van Margaretha.
Na een klacht van gravin Johanna verklaarde paus Innocentius III het huwelijk ongeldig (Vierde Lateraans Concilie, 1215), dit op grond van het feit dat Burchard subdiaken was gewijd en dus tot de geestelijke stand behoorde. Maar de echtgenoten scheidden voorlopig niet. Pas in 1222 verliet Margareta haar echtgenoot en trouwde in het najaar van 1223 met Willem van Dampierre, een ridder uit de Champagnestreek en een zoon van Gwijde II van Dampierre en van Mathildis I van Bourbon, bij wie zij volgende kinderen had:
Vlaams-Henegouwse Successieoorlog
Toen Margareta haar kinderloze zuster Johanna in 1244 opvolgde als gravin van Vlaanderen en Henegouwen, brak een strijd los tussen de kinderen uit Margaretha's beide huwelijken, de Avesnes en de Dampierres, de Vlaams-Henegouwse Successieoorlog. De Franse koning, in 1246 met de arbitrage belast, wees Vlaanderen toe aan haar zoon Gwijde van Dampierre en Henegouwen aan haar zoon Jan van Avesnes, feitelijk later haar kleinzoon Jan I van Avesnes. Niettemin bleef de vete tussen de beide huizen voortwoeden, zelfs tot in de volgende eeuw. Margaretha zelf stond heel de tijd aan de zijde van de "Vlaamse" Dampierres. De "Henegouwse" Avesnes verbonden zich door het huwelijk van Jan van Avesnes met Aleid van Holland met de Hollandse graven, die ongedaan wilden maken dat zij voor Zeeland leenhulde verschuldigd waren aan Vlaanderen. Zij betwistten ook het bezit door de Dampierres van Rijks-Vlaanderen.
De Franse koning maakte van deze scheidsrechterlijke uitspraak gebruik om zijn positie te versterken:
- hij brak de macht van Vlaanderen-Henegouwen
- hij bezorgde Vlaanderen een vijand in de flank, aangezien de Avesnes zich niet bij de uitspraak neerlegden, dit op grond van het feit dat koning Lodewijk IX van Frankrijk (de Heilige) beslist had over gebieden waarover hij geen leenheer was (Rijks-Vlaanderen in tegenstelling tot Kroon-Vlaanderen).
Op 29 december 1278 deed Margaretha in Vlaanderen troonsafstand ten gunste van haar zoon Gwijde van Dampierre. In Henegouwen bleef zij zelf aan de macht tot aan haar dood: zij werd er opgevolgd door haar kleinzoon Jan II van Avesnes. Door het huwelijk van haar zoon Jan van Avesnes met Aleid van Holland werden Henegouwen, Holland en Zeeland in 1299 (in personele unie) verenigd.
Margaretha II van Vlaanderen overleed te Gent op 10 februari 1280. Geheel volgens haar laatste wilsbeschikkingen werd haar lichaam bijgezet in de door haar gestichte abdij van Flines.
Maria van Champagne (?, 1174 - Akko, 9 augustus 1204) was een dochter van Hendrik I van Champagne en van Maria, dochter van Lodewijk VII. In 1186 trouwde zij met Boudewijn IX van Vlaanderen, en werd de moeder van:
In 1194 legde zij samen met haar man in Brugge de kruisvaardersgelofte af. Boudewijn verliet in 1202 zijn graafschap om zich aan te sluiten bij de vierde kruistocht (1202-1204), die onder impuls van Venetië niet het Heilige Land, maar Constantinopel als doel had. Tijdens zijn afwezigheid nam zijn echtgenote het regentschap in Vlaanderen en Henegouwen waar. Boudewijn werd in 1204 keizer van Constantinopel. Maria reisde dat jaar haar echtgenoot achterna, maar overleed onderweg in Akko.
Hendrik I van Champagne (?, 1126 - Vitry-en-Perthois, 16 maart 1181), bijg.de Vrijgevige, was de oudste zoon van Theobald IV van Blois en Mathildis van Sponheim-Karinthië. Bij de verdeling van Blois-Champagne in 1152, kreeg Hendrik Champagne-Troyes,maar ook Bar, Nevers en Rethel hoorden tot zijn leen. Hendrik voerde veel strijd tegen zijn broers, vazallen en leenheren om bezittings- en rechtsverhoudingen en met Vlaanderen om het regentschap over zijn neef.
Hendrik was gehuwd met Maria van Frankrijk (1145-1198), dochter van Lodewijk VII, en werd vader van:
- Scholastica (-1229), gehuwd met graaf Willem IV van Mâcon (-1224)
- Maria (1174-1204), gehuwd met graaf Boudewijn IX van Vlaanderen (1171-1205)
- Theobald III van Champagne (1174-1201)
- Hendrik (1166-1197).
Theobald IV van Blois (?, 1090 - Lagny-sur-Marne, 10 januari 1152), bijg. de Grote, was de tweede zoon van Stefanus II van Blois en van Adela van Engeland. In 1102 volgde hij zijn vader op als graaf van Blois, Châteaudun, Chartres, Sancerre, Provins en Meaux, en in 1125 zijn oom Hugo als graaf van Champagne. Zijn moeder Adela regeerde tot 1109 voor haar zoon en zij oefende een grote invloed uit tot zij in 1122 in het klooster trad. Om de onafhankelijkheid van zijn graafschap te garanderen, steunde hij op zijn oom, koning Hendrik I van Engeland, maar in zijn poging om hem op te volgen, stootte hij op zijn broer Steven. Theobald richtte zich vervolgens op de uitbouw van zijn positie in Oost-Frankrijk. Hij was bevriend met Bernard van Clairvaux en was zeer vrijgevig voor de Kerk. Theobald was zich bewust van het belang van de internationale handel en bevorderde de beurzen in Champagne, dat stilaan het zwaartepunt van zijn vorstendom werd.
Theobald was in 1123 gehuwd met Mathildis, dochter van graaf Engelbert van Karinthië (-1061), en werd vader van:
- Maria, in 1145 gehuwd met Odo II van Bourgondië (-1162)
- Agnes, in 1155 gehuwd met graaf Reinout II van Bar (-1170)
- Adelheid (1145-1206), in 1160 gehuwd met Lodewijk VII van Frankrijk (1120-1180)
- Elisabeth, gehuwd met hertog Rogier III van Apulië (1118-1148) en met Willem IV van Montmiral
- Willem (-1202), bisschop van Chartres, aartsbisschop van Reims en van Sens,
- Hendrik I van Champagne (1126-1181)
· Mathildis (-1184), gehuwd met graaf Rotrud IV van Perche (-1191)
· Stefanus I (1130-1191), graaf van Sancerre
· Margaretha, non in Fontevrault
· Hugo, abt van Cîteaux
· Theobald V (-1191).
Stefanus II Hendrik van Blois (?, 1045 - Ramla, 19 mei 1102) was graaf van Blois, Chartres, Dunois en Meaux, en was een van de leiders van de Eerste kruistocht.
Hij trouwde in 1080 met Adela van Normandië, een zus van Robert van Normandië en dochter van Willem de Veroveraar. Met Robert trok hij ook op kruistocht. Tijdens deze tocht schreef hij enthousiaste brieven terug aan zijn vrouw over al zijn belevenissen. Hij maakte echter zijn tocht niet af, hij kwam tot het Beleg van Antiochië daar kon er lang geen doorgang worden gevonden, en Stefan was bang om van de honger om het leven te komen en keerde terug naar huis. Thuis kreeg hij verwijten dat hij zijn kruisvaart niet vervuld had, en als hij in 1100 de kans krijgt om met de Kruisvaart van 1101 mee te kunnen, staat zijn vrouw Adela erop dat hij meegaat. Deze kleine kruistocht wordt een fiasco en Stefan weet na zijn nederlaag bij Mersivan via Tarsus naar Antiochië te vluchten, in februari 1102 komt hij met de overblijfselen van de kruisvaarders aan in Jeruzalem. Hij besluit niet naar huis te keren, maar zijn diensten aan te bieden aan Boudewijn de koning van Jeruzalem. Enkele maanden later neemt hij deel aan de Slag bij Ramla, tijdens een charge in een van de kasteel torens te Ramala, wordt Stefanus neergespietst door een egyptische soldaat op 19 mei.
Eén van zijn zoons, ook genaamd Stefanus van Blois, werd koning van Engeland. Andere kinderen waren:
- Hendrik (100-1171), bisschop van Winchester,
- Odo
- Mathildis (-1120), in 1115 gehuwd met Rihard van Avranches, graaf van Chester,
- Adela, in 1112 gehuwd met Miles van Montlhery, burggraaf van Troyes (-1118),
- Eleonora, gehuwd met graaf Roland I van Vermandois (-1152)
- Agnes, gehuwd met Hugo III van Puiset (-1132)
- Theobald IV (-1152)
- Willem I van Sully
- Alice, gehuwd met Reinout III van Joigny.
Theobald III van Blois (1010 - 29/30 september 1089) was een zoon van Odo II van Blois uit diens tweede huwelijk met Irmgard van Auvergne. Na de verdeling van het graafschap in 1037, werd Theobald graaf van Blois-Chartres en van Dunois. Zijn gebied behelsde Meaux, Sancerre, Châteaudun, Beauvais, Tours, Sens, maar hij verloor Sens en Beauvais aan de kroon en Tours aan Anjou. Theobald zocht daarop steun bij keizer Hendrik III en bezette in 1048 Champagne, bij het overlijden van zijn broer, om in 1053 na veel strijd met zijn neven definitief de kroondomeinen in te palmen. Theobald zocht daarop weer toenadering tot de koning van Frankrijk en steunde hem in diens strijd tegen Normandië-Engeland. Theobald was in zijn tijd de machtigste kroonvazal en een typisch vertegenwoordiger van het opkomende ridderschap.
Hij was gehuwd met:
- Garsende (-1048), dochter van graaf Herbert I van Maine,
- Adelheid, dochter van graaf Rudolf IV van Vexin-Valois-Amiens, erfgename van het graafschap Bar-sur-Aube,
en werd vader van:
- Stephanus II (1046-1102)
- Odo IV van Champagne (-1097)
- Filips, bisschop van Chalon-sur-Marne,
- Hugo I van Champagne (-1126).
Odo II van Blois (?, 990 - Bar, 15 november 1037) was de tweede zoon van Odo I van Blois en Bertha van Bourgondië. Tot in 1023 onderhield Odo goede betrekkingen met Robert II van Frankrijk, die hem de titel van paltsgraaf had toegekend. Hij diende strijd te leveren tegen Fulco III van Anjou, die Tours wilde veroveren en leed in 1016 een zware nederlaag in Pontlevoy. In 1015 had hij al Beauvais opgegeven voor het geografisch beter gelegen Sancerre. Wanneer hij in 1023 de graafschappen Troyes, Meaux en Châlons erft van zijn neef Steven, verslechteren de betrekkingen met Robert II van Frankrijk. Odo moet daarop wel een akkoord met Hendrik II aanvaarden over de zeggenschap over Reims. Met Duits koning Koenraad II trad hij in een machtsstrijd over Bourgondië. Koenraad II had zich meester gemaakt van Bourgondië, terwijl Odo vond dat Bourgondië hem toekwam, als naaste verwant van de overleden Rudolf III van Bourgondië. Odo trok naar Aken en nam Bar-le-Duc in, maar stootte op een leger van Gozelo I van Verdun en sneuvelde in de daaropvolgende slag van Bar.
Odo was gehuwd met:
- Margaretha (985-1005), dochter van Richard I van Normandië,
- Irmgard (990-1040), dochter van Robert I van Auvergne,
- Mathildis, dochter van Richard II van Normandië
en werd vader van:
- Theobald III van Blois (1010-1089)
- Steven II van Champagne (1015-1048)
- Bertha (-1085), in 1027 gehuwd met Alan III van Bretagne (996-1040) en in 1046 met Hugo IV van Maine (-1051).
Odo I van Blois (950-995) was de jongste zoon van Theobald I van Blois en Lutgardis van Vermandois. Odo erfde van moederszijde het graafschap Omois, de abdij Sint-Médard-de-Soissons en het graafschap Reims. Samen met zijn neef Heribert van Troyes, steunde hij de veroveringspolitiek van Lotharius van Frankrijk in Lotharingen en nam hij graaf Godfried van Verdun gevangen. In 990 maakte Odo het graafschap Dreux afhandig van de nieuwe koning Hugo Capet. Zijn weduwe, Bertha, dochter van Koenraad van Bourgondië, huwde na zijn dood met koning Robert II van Frankrijk.
Odo was vader van:
- Theobald II (985-1004)
- Odo II (990-1037)
- Diederik
- Agnes, gehuwd met Godfried II van Thouars.
Theobald I van Blois, bijg. de Bedrieger, (-16 januari 975) was een zoon van burggraaf Theobald de Oude van Tours en van Richildis van Bourges. Hij volgde in 940 zijn vader op als burggraaf van Tours en steunde zijn leenheer Hugo de Grote tegen Lodewijk IV van Frankrijk. Door zijn huwelijkspolitiek kreeg hij zicht op een deel van de erfenis van Herbert II van Vermandois, evenals de controle op het noorden van Bretagne en het graafschap Rennes. In het machtsvacuüm na de dood van Hugo de Grote, verwierf hij het graafschappen Chartres en Châteaudun en noemde hij zich graaf. Na zijn nederlaag in 962 tegen Richard I van Rouen, een schoonbroer van Hugo Capet, koos hij partij voor Lotharius van Frankrijk. Theobald geldt als grondlegger voor de macht van Blois-Champagne.
Theobald was gehuwd met Lutgardis van Vermandois, dochter van Herbert II van Vermandois, en weduwe van Willem I van Normandië, en werd vader van:
- Theobald ((945-962)
- Hugo (-985), aartsbisschop van Bourges
- Emma (950-1003), gehuwd met Willem IV van Aquitanië (-993)
- Odo I (950-996)
- Hildegard,gehuwd met graaf Burchard I van Montmorency.
Theobald de Oude (890-943) geldt als de stamvader der Theobalders. Hij werd burggraaf en graaf van Blois en van Tours. Hij was gehuwd met Richildis, dochter van Hugo van Bourges, die na zijn dood hertrouwde met Roger van Maine. Theobald werd de vader van:
bron: oa Wikipedia
dinsdag 10 februari 2009
Sneeuw!
Het heeft vannacht hard gewaaid en nu ligt er een behoorlijke laag sneeuw. Het sneeuwt nog steeds. Het lijkt verdorie wel winter!
maandag 9 februari 2009
Minister geeft toestemming: Herten worden afgemaakt
- De illegaal op Terschelling uitgezette edelherten mogen worden gedood. Minister Gerda Verburg van Landbouw heeft daar maandag toestemming voor gegeven.
Volgens de minister is de kans op een succesvolle afronding van de verdovingsactie te klein en is er geen andere oplossing dan afschieten.
De afgelopen twee weken heeft een team van deskundigen op het eiland geprobeerd de herten te vangen met behulp van verdovingspijlen. Eén hert werd daarmee gevangen. bron: Nu.nl Volgens het Journaal zouden de herten een gevaar voor de verkeersveiligheid opleveren en is dat de reden dat ze er aan moeten.
Nou lekker dan. Zwangere herten doodschieten. Er zijn vast wel gegadigden voor. Het houdt de gemoederen wel bezig.
donderdag 5 februari 2009
Liedjes van het Liedgenootschap
Op mijn oude blog vond ik een reactie van dik een jaar terug en een link. Die link leidt naar een website met zeemansliedjes.
zondag 1 februari 2009
Wandeling bij min zoveel en harde wind
Beetje koud, dat wel. Een frisse neus gehaald bij de Wierschuur.
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)
