Sinterklaas is aangekomen

Sinterklaas is aangekomen (ja vind je het gek, met al die snoep in zijn zak).

Sinterklaas kortom is gearriveerd. Hij is binnen.

Het was vandaag mistig, een Sinterklaasaankomst in de mist heeft altijd wat mysterieus. Als kleumende kleuter sta je met gespitste oortjes vlak bij het kille water te wachten, temidden van een hele hoop snotterende, huilende en soms nog niet zindelijke leeftijdgenootjes. En dan hoor je die zware, middenrifdoorklievende toeeeet.

Je hart gaat sneller slaan, je dringt zo ver mogelijk naar voren, de wanhopige juf duwt de meute zo goed mogelijk veilig terug, bijna valt er eentje in het water, en het duurt maar en het duurt maar.

Dan verschijnt de boot. De Pakjesboot! Met alles wat een hele natie aan speelgoed begeert. Allemaal in het ruim van dat ene schip, dat verdacht veel lijkt op een schip van Rijkswaterstaat. Je voelt dat je wordt besodemieterd waar je bijstaat. Maar je weet niet precies hoe.

Koortsachtig duw je de elleboogjes uit je gezicht en dring je naar voren.

"Hé, ouwe lul!" roept een jongen uit groep acht. Hij ontvangt de eerste oorvijg. Die is alvast binnen. Hoe kan het dat dat anders zo timide joch geen respect voor de Sint heeft?

Andermaal voel je nattigheid.

Het paard, dat al op de kade staat te wachten, (opgestuurd uit Spanje?) begint onrustig te worden en dreigt een paar peuters te vermorzelen. Je zingt zo hard je kan in de hoop op wat tandpijn verwekkend zoets. De pieten strooien met pijnlijke hardheid het lekkers in je gezicht en tussen de paardenmest in vind je de allerlekkerste pepernoten.

Er klinkt een benepen kinderstemmetje.

"Mama, wanneer mag hij weer weg?"

"Wat mij betreft, vandaag nog," zegt ma hartgrondig.