Skype! Big Mother is watching you!

Sinds kort kan ik Skypen (dit snapshot is er ook mee gemaakt, ga me niet vertellen dat het ook zonder Skype kan, want dan snap ik het toch niet,) en nu kan ik dus zoonlief die in de kost in Harlingen zit in de smiezen houden.

"Is dat vuile was op de grond?"

"Doe ik zo wel in de tas."

"Je hebt een baard. Je bent zeventien, waarom heb je een baard?"

"Che Guevara. Ben ik fan van."

"Als je fan was van Dolly Parton noemde je je familiejuwelen toch ook niet "Shock and Awe" ?"

"Ik moet nu eten."

"Om vier uur 's middags? Zoon?"

Handig, die webcam. Ik weet precies wat hij doet, maar waar is hij nu gebleven? Zoon?

Juttersleed

“Nootjes!”

“Laptops!”

“Hout!”

Het zou er allemaal liggen of het kwam er aan, dus wij gistermiddag in de spieren naar het strand. Maar welk strand? We kozen voor Formerum aan Zee, daar zouden we de Jeeps en Landrovers wel in de goede richting zien rijden, vermoedden we, en daarom parkeerden we ons autootje onder de strandovergang, waar we meteen al gezandstraald werden.

Zo’n twintig mensen liepen verspreid over kilometers vloedlijn langs de razende branding en keken hoopvol naar wat er zoal aankwam.

Niks dus.

Dode kwallen, een roestig blikje, nog een roestig blikje, veel piepschuimbolletjes. Ik hoop dat de vogels er af blijven want dat lijkt me niet gezond, verder een stukje hout en een fles.

Er zat iets wits in de fles. Ik hoopte op een briefje. Vroeger heb ik ook vaak flessenpost verzonden en soms kwam er dan een reactie op. Eén fles bleef meer dan twintig jaar vast zitten ergens bij Denemaken voor iemand mijn message in a bottle vond en een briefje stuurde. Ik was intussen al een paar keer verhuisd, maar woonde nog altijd op West, dus dat kwam wel terecht.

Zodoende liep ik door het water naar de fles. Een golf spoelde mijn laarzen onder en vol, de fles verdween, niet meer gezien.


Thuis was er koffie. Gelukkig. Straks nog maar eens kijken. Ik wil een stukkie hout.