Een moordzaak in Amerika

Ze verdween op een dag en werd later als skelet teruggevonden. In Orlando, Florida. Ze was twee toen ze verdween. Haar moeder werd een tijdje na haar verdwijning gearresteerd, zij zou de kleine Caylee Anthony hebben vermoord, maar er zijn geen getuigen en ze ontkent. Wel is er secundair bewijsmateriaal en daar zal ze dan wel op veroordeeld worden, vermoed ik. Triest berichtje in de krant.

In Amerika doen ze aan juryrechtspraak. Een onbevooroordeelde jury (die is nu dus niet meer te vinden denk ik) moet het gaan klaren en zeggen wat er moet gebeuren met de jonge moeder. Amerikanen kunnen opgeroepen worden voor jurydienst. Ze krijgen een bericht en moeten dan bellen en horen of ze aan de beurt zijn. Als dat zo is, moeten ze die dag vrijaf nemen, zich op een bepaalde tijd bij een bepaalde rechtbank melden, en dan krijgen ze pas te horen waar het precies over gaat. De rechter bepaalt de strafmaat. Technisch gesproken kan Casey de doodstraf krijgen. Ook als blijkt dat ze psychotisch was, bijvoorbeeld. Dat doet er niet zoveel toe, heb ik het idee. "We kunnen toch niet voor iedere arrestant gaan bekijken of ze wel of niet goed bij haar hoofd was, toen ze het misdrijf pleegde," zei iemand. Nou, dat lijkt me toch wel heel belangrijk.

Maar zover is het nog lang niet. Een verdachte is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Dus wordt er aan beide kanten natuurlijk bewijsmateriaal verzameld. Pro en contra.
De openbare aanklager draagt dekentjes, hartvormige stickers en kleren aan, die bij het stoffelijk overschot zijn aangetroffen. Blijkbaar was de mond van het kind dichtgeplakt met tape. Even griezelen: het vlees was al van het skelet weggerot, want het gebeente lag in een vochtige grond, maar toch zat die tape nog op dr mond. Snap ik niet. Wil ik ook niet begrijpen allemaal. Ducktape heet dat spul trouwens en nu begrijp ik pas de woordspeling Ducktales. Maar dit terzijde. Wel goede kwaliteit.

Als er zoiets als een moord gebeurt, dan ben je geschokt, je wil een paar keer weten wat er aan de hand is en je gaat over tot de orde van de dag, zou je denken. Want, hoe erg ook, tot zover lijkt het niets bijzonders, die dingen gebeuren helaas wereldwijd. Maar toch is er een verschil met alle andere moorden. Want déze zaak is het onderwerp geworden van honderden weblogs in de VS, in Canada en daarbuiten. Misschien omdat de grootvader van het meisje dat omgebracht is, zelf als politieman gewerkt heeft? Of omdat de beoogde moordenares er leuk uit ziet? Omdat het mensen zijn uit de gigantische middenklasse van de US, en ze zich allemaal in het gezin herkennen? Hun religieuze opvattingen, hun morele blik, hun gevoel voor rechtvaardigheid, en vooral het idee dat de zaak door hen al webloggende kan worden opgelost, zorgt voor een immense hoeveelheid volgesnikte dialoogvenstertjes.

Met een fanatisme die je je niet voor kunt stellen, is, al vanaf ze vorig jaar zomer verdween, de halve internetpopulatie bezig de zaak op te lossen. Iedere ademtocht van moeder Casey Anthony, een ongehuwde vrouw van begin twintig, wordt breeduit op de blogs geanalyseerd. Als je het allemaal wilt lezen, ben je jaren bezig. Over álles wordt in meterslange, emotionele comments gediscussieerd: dat de arrestante nerveus glimlachte, dat ze hyperventileerde toen ze hoorde dat er een lijk was gevonden, dat ze van feesten hield, nee, een losbandig leven leidde, nee sterker, dat ze een slet was, nee nog erger, dat ze een monster is! "Ik zag het aan de manier waarop ze in de camera keek!" "Wat goed van je geobserveerd, Triest-door -treurigheid15, je hebt het in je. Je bent zo gevoelig."
En ik overdrijf niet! Je hebt echt een teiltje nodig, wil je er doorheen komen, maar lachen kun je wel. Al is dat niet de bedoeling, natuurlijk. Het ergst zijn de konkelaars, die het liefst op het weblog van iemand anders, hun collega's zwart maken, dat dan weer ontkennen, enzovoort enovoort enzovoort.

Een ware heksenjacht is inmiddels geopend, want ook de familie van de arrestante, die nu in voorarrest zit, wordt op het net hard aangepakt. Niks deugt er van die mensen, alles wordt gedaan om ze zwart te maken. Of ze worden juist hemelhoog geprezen door mensen die ze helemaal niet kennen. Er zijn dan ook twee kampen. Minimaal. Zo heb je de Cindy-haters (Cindy is de moeder van Casey) en die lui grijpen iedere gelegenheid aan om hun eigen ellendige ervaringen met moeders te ventileren, Lee-haters (Lee is de broer van Casey) weten zeker dat hij de vader van het vermoorde kind is. De fantasie gaat steeds verder. Iedereen die zelf een kind heeft, of er ooit een gezien heeft, is een expert op het gebied van opvoeding en Casey is helemaal niet goed opgevoed. Maar Lee dan, die is geen moordenaar toch? Jawel, die heeft meegeholpen. Dat is de vader van het kind! De sentimenten laaien hoog op. Het kleine vermoorde meisje krijgt de onofficiële status van heilige, waarvoor kaarsjes worden opgebrand. “Nu jij in mijn leven bent, heeft mijn leven weer zin.” De leegte van het Amerikaanse achterland in economische crisistijd doemt voor je ogen op. Je wil het niet weten allemaal.

Misschien zit er tussen al die veronderstellingen toch wel een bron van waarheid. Maar die wordt totaal dichtgesneeuwd. Ruzies om wie de meest gevoelige woorden weet te verzinnen, worden in de commentaarvenstertjes met ellenlange slecht gespelde hoofdletterzinnen uitgevochten. En intussen worden de virtuele galgen alvalst klaargezet. Bij ieder nieuw feitje barsten de bloggers massaal uit in hun zo langzamerhand ranzige haat tegen moeder Casey. En Casey’s moeder Cindy deugt ook niet, natuurlijk. Of juist wel. Een heilige is ze! Zelfs de overgrootmoeder van het vermoorde kind wordt er nu al dan niet nog in leven bijgehaald om te vertellen dat het allemaal de schuld is van, ja van wie eigenlijk? Van lieverlee valt men in herhaling. Alles is al gezegd, maar moet dan nog maar eens door de molen.

Maar ook Nancy Grace, een talkshowhost die zich in de zaak heeft vastgebeten en niet bepaald zachtzinnige uitspraken doet, moet het ontgelden. Bij gebrek aan nieuwe feiten, het houdt een keertje op nietwaar, verplaatsen sommige bloggers nu hun frustraties richting haar. Zo christelijk en met god dwepend als ze zijn, krijsen ze onomwonden om Nancy’s bloed. Zelf worden ze niet erkend als journalisten en dat steekt enorm. Nancy Grace heeft een tweeling gekregen en moest daarom tijdelijk stoppen met werken. Zelfs dat is een gegeven om tegen haar te gebruiken. Een medewerker van Nancy Grace pleegde zelfmoord, hoppa, dat is ook haar schuld. Er werd serieus geopperd dat ze achter de tralies moet. Een blogger die ook schreef over het onderwerp, Sean geheten, en die op 25 jarige leeftijd stierf aan kanker, wordt nog even een schop nagegeven door een andere blogger. Want hij schreef rotzooi! Haat en nijd.

De hele zaak hang dus van speculaties en horen en zeggen aan elkaar, en van de documenten, die door de overheid blijkbaar als confetti over de hongerige zaak-verslaafden wordt uitgestrooid. Waarom toch al die aandacht voor deze enkele zaak? Er verdwijnen jaarlijks immers duizenden kinderen in dat immense land, er worden honderden kinderen vermoord. Wereldwijd wil je het niet eens weten. Maar dit meisje, blank natuurlijk want anders zou het niet boeien, laat ze niet los.

Het begon al vrij snel hysterische vormen aan te nemen. Google het er maar eens op na, er wordt al sinds de zomer raak gespeculeerd, gefantaseerd, geoordeeld en gepsychologeerd. Bestaat de nanny die Casey blijkbaar in haar verhoren ter sprake bracht, nu wel of niet? Er is wel iemand met die naam, Zenaida of zoiets, dus is die nu belaagd door fotografen en journalisten en nu wil ze een andere naam aannemen om hier van af te komen. En dat kost dan weer geld. I’ll sue you! Nog meer voer voor de uitgehonderde bloggers en blogcommentatoren, meestal alleenstaande vrouwen van boven de vijftig met treurige aliassen als ‘I know how to suffer’ die doen vermoeden dat het verdriet met veel tenaladies en Sheridans gestopt moet worden.

De gekte gaat steeds verder. Er worden al een soort barbiepoppen gemaakt van Casey, die er trouwens best wel mag wezen, een leuke meid. Ik heb ergens bij een bevriende blogger, die helaas ook al helemaal in de gekte is meegegaan, gesuggereerd dat ze die pop vast als voodoo doll gaan gebruiken.
De speurneuzen die zelf geen weblog hebben, dragen enthousiast de vruchten van hun speurwerk aan en melden fier dat ze verwachten dat de openbare aanklager hun belangrijke materiaal goed zal doorlezen en er zijn voordeel mee zal doen. Iedere internetter is op deze manier detective geworden, in zijn (of meestal: haar)eigen krappe denkcirkeltje. Zij hebben zichzelf helemaal ontdekt, wentelen zich in het ongeluk van de betrokkenen en ontluiken als plastic rozen. Ook onbezoldigde therapisten duiken nu op om iedere treurwilg met raad en daad bij te staan.

Maar het meisje dat in de zomer van 2008 verdween, heeft er helaas niets meer aan. En zij zal op deze manier ook niet rusten in vrede. Vrees ik. Verrek, dit is dus de zoveelste posting over die zaak... Tijd voor tena.